Nieuw Zeeland, de reis

Lieve lezers, 

Zoals veel van jullie weten ben ik afgelopen maandag begonnen aan mijn avontuur. Al was ik daarvoor natuurlijk al druk bezig om mijn koffers in te pakken en al het papierwerk te regelen voor de reis naar Nieuw Zeeland. Ik heb namelijk samen met mijn klasgenoot Lisanne de kans gekregen om stage te mogen lopen op een basisschool in Paraparaumu Beach, Nieuw Zeeland. Het weekend ervoor, op zaterdagavond heb ik afscheid genomen van alle familie en vrienden met een goed geslaagd afscheidsfeest. Ik heb er erg van genoten om iedereen nog even te kunnen zien en nog even te kletsen voordat het zover was. Maar behalve afscheid nemen moest voor de reis zelf ook een hoop geregeld worden. Een visum, maar ook een contract met de school, de verzekering moet in orde zijn, een verklaring van de bank, een plek om te wonen, een medisch paspoort, een internationaal rijbewijs en ga zo maar door. Ondertussen heb ik maar een map aangelegd om alles te kunnen bewaren. Deze zit al behoorlijk vol. 

Gelukkig is het gelukt om alles op tijd geregeld te krijgen en kon ik maandag gewoon op pad. Met een volle auto zijn we naar Schiphol gereden. Pap, mam, Tim en Tristen waren mee om mij uit te zwaaien. Om 10 uur s' avonds zouden we vliegen, dus moesten we om 7 uur aanwezig zijn. We waren er al wat eerder omdat we ook nog wat moesten eten. Ook Lisanne en haar ouders waren al op Schiphol, dus met een redelijke club hebben we de laatste uurtjes voordat we weg gingen doorgebracht. Omdat ik al online had ingecheckt hoefden we alleen nog maar de koffers af te geven en konden we daarna na een paar dikke knuffels doorlopen naar de douane. Ik kan niet ontkennen dat ik een traantje weg heb moeten pinken terwijl ik uitgezwaaid werd. De douane was geen probleem. We waren heel snel klaar, dus hadden we mooi nog even tijd om een rondje te lopen langs alle winkels. Helaas geen tandenborstels te koop.. Heel jammer, want bij zo'n vlucht van 28 uur wil je toch tussendoor wel even je tanden kunnen poetsen. Dan maar nog een keer proberen in Dubai. 

Nadat we bij de gate waren aangekomen mochten we al vrij vlot het vliegtuig in. We waren allebei erg onder de indruk van de grootte van dat ding. We vlogen met Emirates, in een Airbus A380. Dit is een vliegtuig met twee verdiepingen, beneden de economy class, en boven de business class. Iedereen heeft een eigen scherm met honderden films, series, muziekalbums en games erop. Wat ook heel leuk was is dat er cameras aan de buitenkant van het vliegtuig zaten, waarmee je op je schermpje naar buiten kon kijken. Als je niet bij het raam zit krijg je zo toch nog een hoop mee. Een ander groot voordeel van dit vliegtuig is de beenruimte. Zelfs ik kon gemakkelijk zitten, en dat gebeurt toch niet heel vaak tijdens het vliegen. 

De vlucht naar Dubai duurde iets meer dan 6 uur. Dit ging mij vrij goed af. Als je vliegt met emirates krijg je altijd een maaltijd tijdens het vliegen, en mag je altijd om wat te eten of drinken vragen. Dit zit al bij de prijs inbegrepen, maar dat mag ook wel, voor zo'n ticket. Met een film en een boek was het heel goed te doen. Het is zelfs gelukt om nog een uurtje te kunnen slapen. Toen we in Dubai aankwamen werden we gelijk naar de douane geleid. Wij zagen al direct rode vlaggen, omdat ons nadrukkelijk was verteld we echt pas in Nieuw Zeeland door de douane moesten. Toch maar gevraagd aan een aardige medewerkster, en zij gaf aan dat ook international transfers gecheckt moesten worden. Gelukkig ging dit ook allemaal zonder problemen en konden we snel doorlopen. We kwamen een hoop winkels tegen, en ik heb zelfs een tandenborstel kunnen vinden! Toen ik probeerde te betalen deed eerst mijn gewone pinpas het niet. Gelukkig had ik nog genoeg contant geld bij me om te kunnen betalen. Toch gek, want ik had mijn pas wel naar wereldwijd gezet. Gelijk daarna hebben we snel een wc opgezocht om even de tanden te poetsen en een beetje op te frissen. Nadat dit gelukt was zijn we doorgelopen naar de gate. Tot onze verassing werden we er hier uitgepikt voor nog een extra controle op onze tassen. Lisanne moest met een vrouw mee naar een aparte ruimte, en ik moest mijn tas op een tafel uitpakken. In ieder geval alle elektronische spullen. Ik was nog niet halverwege en ze zei al dat het prima was en dat ik door kon lopen. Bij Lisanne was het net zo, stelde dus niet veel voor.... 

We mochten hierna al snel aan boord van het volgende vliegtuig. Weer een Airbus A380, bijna identiek. Ditmaal een vlucht van 13 uur naar Melbourne. Een flinke zit, en zo voelde het ook. Wat vooral vermoeiend was is dat slapen nog best moeilijk ging. Je ligt toch niet zo heel lekker en dan is het moeilijk om een fijne positie te vinden. Toch is het gelukt om een paar keer een uurtje te slapen. De schermpjes waren hier ook weer heel fijn. Ik heb een hoop films gekeken aan boord. Na 11 uur vliegen was ik er helemaal klaar mee. Ik kon niet meer lekker zitten, had last van mijn spieren en als ik een rondje ging lopen hielp dat ook niet meer. Gelukkig hadden we 'nog maar' 2 uur te gaan. Dit was echt aftellen voor mij, en dan duurt dat erg lang. 

Eenmaal in Melbourne aangekomen opnieuw door de douane (blijkbaar is dit toch normaal..), en door naar de gate voor onze laatste vlucht. Hier moesten we nog een uurtje wachten tot we konden boarden. Tijdens het wachten heb ik gelijk het thuisfront even op de hoogte gesteld van de gang van zaken. Gratis wifi op het vliegveld wordt erg gewaardeerd! De laatste vlucht was de kortste. 3,5 uur vliegen naar Wellington. Helaas was dit een veel kleiner vliegtuig. Dit resulteerde in geen ruimte om mijn tas in kwijt te kunnen, waardoor ik m tussen mn benen moest houden. Er was ook al niet genoeg beenruimte, dus ik heb echt klem gezeten. Nogmaals, dan duurt die 3,5 uur erg lang. Wanneer je aankomt in Nieuw Zeeland moet je aangifte doen van de spullen die je bij je hebt. Je krijgt hiervan een kaartje in het vliegtuig die je dan direct in kan leveren op het vliegveld. Je zult dan net zien dat de kaartjes precies op waren toen ze bij ons stond om uit te delen. "Sorry, dan moeten jullie maar een kaartje op t vliegveld invullen." Heel irritant, zeker als je al een beetje prikkelbaar bent. Wat hielp was dat het uitzicht vanuit het vliegtuig naar Nieuw Zeeland echt schitterend was. Dan weet je toch wel weer even waarvoor je het doet. De landing ging soepel, en toen waren we er ineens. 

Nieuw Zeeland. Super gaaf, wat een mooi land! Hiervan kregen we direct een energie boost. Gelijk toen we aankwamen dus een aangifte papier invullen. Omdat letterlijk alle andere passagiers al wel zo'n formulier hadden ingevuld onderweg waren we veruit de laatste die door de douane kwamen. Er kwamen zelfs al mensen naar ons toe of we hulp nodig hadden. Hierna konden we naar de bagageband waar Lisanne haar koffer nog heel alleen rond ging. Heel bijzonder.. Want hoezo alleen die van Lisanne?.. We hebben nog een paar rondjes gewacht, maar mijn koffer was nergens te bekennen. Dan toch maar naar de balie voor hulp. Hier heb ik mijn koffer opgegeven als vermist en kreeg ik een formulier mee met de contactgegevens. Ze hopen dat mijn koffer in Melbourne is achtergebleven, en dat hij met een volgende vlucht mee kan komen naar Wellington. Maar ze zullen hem eerst moeten vinden. Lisanne en ik zijn daarna toch maar door de douane gegaan. Ik had niet veel om te laten zien, dus ik was snel klaar. Wel werden mijn bergschoenen nog een keer schoongemaakt, deze had ik aan tijdens de vlucht. Vervolgens hebben we een nieuwe simkaart gekocht met een Nieuw Zeelands telefoonnummer en zijn we door de autoverhuurder opgehaald. Nu is het dus wachten op mijn koffer. Hopelijk is hij snel terecht. Ondertussen ga ik toch maar wat spulletjes kopen omdat ik verder niets aan kleding bij me heb in mijn handbagage. 

Foto's volgen nog! Het is nog niet gelukt om die naar mijn computer te zetten. 

Groeten uit Wellinton, Nieuw Zeeland