Afscheid & nog maar een roadtrip om het af te leren!

Lieve lezers, 

In korte tijd is er hier weer een hoop gebeurd, te beginnen met het afscheid op stage. Die week gingen we nog twee dagen naar Kenakena. Dinsdag was voornamelijk een normale stagedag. Toch was het al goed te merken dat er iets aan de hand was. Ik denk dat andere stagaires heel goed weten wat ik bedoel. Kinderen die geheimzinnig doen, snel hun laptop dichtklappen als je langsloopt, en snel een papier ergens bovenop leggen. Ook worden er opeens verdachte vragen aan je gesteld. 'Wat was je lievelingskleur ookalweer? Wanneer vlieg je nou terug naar Nederland?' Ze waren duidelijk iets aan het plannen, maar ik mocht er niets van weten. 

De dag hiervoor waren we druk bezig geweest om voor alle kinderen en teamleden wat lekkers te maken. We hadden een hele bult aan brownie en koekjesmix gekocht, en hebben de hele dag gebakken. In totaal 120 brownies, en een stuk of 50 koekjes. Het was een hele klus, maar gelukkig niet vervelend om te doen. 

Op woensdagochtend werden Lisanne en ik eerder op stage verwacht dan normaal. Om 8 uur was namelijk de onthulling van de muurschildering waar ik samen met de kinderen mee aan het werk was geweest de afgelopen weken. Ouders van kinderen waren uitgenodigd, samen met alle leerkrachten en de kinderen uit klas 24 en 25. Bruce begon de onthulling met een speech in het Maori, om de muurschildering een zegen te geven. Vervolgens kreeg Janine het woord, die wat vertelde over hoe de muurschildering tot stand is gekomen en daarna was het mijn beurt om een praatje te doen. Ik vond dat best spannend, maar ik was voornamelijk erg trots op wat de kinderen hadden gemaakt, en om daarover wat te vertellen is dan niet zo moeilijk! Bij een onthulling als deze is het gebruikelijk om naderhand met alle aanwezigen wat te eten. Daarom was er geregeld dat in een van de klaslokalen eten en drinken klaarstond. 

De ochtend was al snel voorbij, en het was tijd voor morning tea. Alle leerkrachten wisten ook dat dit onze laatste dag zou zijn, en daarom leken we vandaag echt in het middelpunt te staan. Dat werd nog eens bevestigd toen Bruce nog een toespraak gaf over ons. Hij bedankte ons voor onze tijd hier, en gaf een compliment aan de mensen die ons in Nederland hadden opgeleid. Ook Janine deed namens haar en Marie een woordje over mij, en Diane en Kathy over Lisanne. Het was ontzettend fijn om te horen dat zij het net zo fijn hebben gehad als wij! We werden hierna door het hele team toegezongen, natuurlijk in het Maori, ook een bijzondere ervaring!. 

Nadat de kinderen terug kwamen van Technology was het al snel duidelijk wat de kinderen voor mij hadden georganiseerd. Alle kinderen hadden wat te eten meegenomen, en ze hadden samen een enorme lunch georganiseerd. Er was genoeg eten om een heel weeshuis te kunnen voorzien. Ze hadden ook duidelijk enorm hun best gedaan. Er waren zelfgemaakte taarten, gebakjes, koekjes, saucijzenbroodjes, pizza en ga zo maar door. 

Nadat we allemaal heerlijk hadden gegeten kreeg ik van de kinderen nog verschillende cadeau's. In de ochtend had ik ook al een aantal tekeningen en cadeau's gekregen. Sommige kinderen hadden een speech voor mij geschreven, maar er waren ook meerdere kaartjes. Klas 24 had een enorm gedicht over mij geschreven, vol met lieve woorden en versierd met prachtige tekeningen. Natuurlijk stond op de meerderheid van deze tekeningen een paard of een hond, met een hoop groen eromheen (mijn lievelingskleur) en een Nederlandse vlag op de achtergrond. Klas 25 had ook een grote poster gemaakt, waar ze allemaal een stukje op hadden geschreven. Mooie aandenkens, die zeker een plekje gaan krijgen zodra ik weer terug ben in Nederland!

Voordat we weggingen, hadden we nog een gesprekje met Bruce gepland staan. Dit ging voornamelijk over onze tijd hier, maar we hadden nu ook nog de gelegenheid om wat laatste vragen te stellen over het schoolsysteem. Heel fijn, want deze informatie kon ik goed gebruiken voor mijn verslagen! 

Nu is stage dus echt afgelopen. Voordat we uit ons huisje moesten hadden we nog een paar dagen om rustig het huis schoon te maken en onze koffers in te pakken. Ook konden we een beginnetje maken aan de verslagen die op ons liggen te wachten als we weer in Nederland aankomen. De buren hadden ook te horen gekregen dat we bijna weg gingen, en daarom nodigden ze ons weer uit om wat te komen eten in het restaurant waar Alan werkt. We hebben weer heerlijk gegeten daar, en daarna zijn we nog wat wezen drinken bij de buren thuis. We kregen zelfs nog een waardebon om bij een restaurantje in de buurt een keer te gaan lunchen, als een soort afscheidscadeau. Daar hebben we in het weekend dan ook maar gelijk gebruik van gemaakt. 

Maandag was het dan echt zover. We moesten ons huisje uit en het was tijd om door te reizen naar New Plymouth. Met gemengde gevoelens gingen we op pad. Het was een lange rit van meer dan 4 uur. Toen we daar eenmaal aankwamen viel het hostel ook nog eens behoorlijk tegen. Alleen al het feit dat we onze koffers (die nu echt serieus zwaar waren) twee hoge trappen op moesten zeulen hielp niet echt. Ik miste op dat moment mijn bekende huisje in Waikanae heel erg. Om maar niet in het hostel te hoeven zijn, zijn we een stukje gaan lopen en tegelijkertijd op zoek te gaan naar wat om te eten. Ons hostel zat vlak aan de kust, en die was wel heel mooi. 

De volgende dag reden we door naar Hamilton. Ook hier hadden we weer een hostel, waar we dit keer twee nachten zouden blijven. Op weg naar Hamilton hadden we nog een tussenstop; de Waitomo Glowworm Caves. Dit zijn grotten waar een heleboel glimwormen zich hebben verzameld. Met een bootje kan je door die grotten varen om ze te bewonderen. We hadden al verwacht dat we niet de enige zouden zijn, maar eenmaal aangekomen waren we nog steeds verbaasd over het aantal mensen. De groep mensen waarmee we de tour zouden gaan doen was ook behoorlijk groot, ik denk wel rond de 40 à 50 man. Omdat de groep zo groot was, vroeg onze gids of we zo veel mogelijk stil konden zijn, zodat ten eerste iedereen het zou kunnen verstaan, maar ook omdat geluid in de grotten heel ver draagt, en we zo andere groepen niet lastig vielen. Helaas zat er een grote Aziatische familie in onze groep, die dit niet helemaal begrepen had. Zelfs nadat de gids duidelijk had laten merken dat dit niet op prijs gesteld werd, wilden ze nog niet stil blijven. Omdat de groep niet allemaal tegelijkertijd in een boot paste, werden we in twee groepen gesplitst. De familie met nog een paar anderen mochten eerst, en wij moesten een paar minuten wachten op onze beurt. Terwijl we stonden te wachten konden we de familie nog steeds luidkeels horen praten ergens in de grot. We waren ondertussen al behoorlijk geïrriteerd van deze mensen, en ik had medelijden met de mensen die met hen mee moesten. Blijkbaar was de gids het met mij eens, want toen hij terug kwam was de familie weg, maar zaten de andere mensen nog steeds in de boot. Zij mochten nog een keer mee met onze groep. Het was prachtig om te zien! Helaas mochten we geen foto's maken in de grotten, maar om toch een beeld te geven heb ik een foto van internet geplukt.

In Hamilton was ons hostel ook niet al te best, maar gelukkig hadden we hier wel iets meer ruimte dan in New Plymouth. De volgende dag gingen we naar Hobbiton, een activiteit die al heel lang op mijn to-do lijstje stond! De Lord Of The Rings filmset ligt in Matamata, een uurtje rijden vanuit Hamilton. Ook nu waren we niet de enige aanwezig, iedere tien minuten vertrok er een tourbus vol met mensen naar de filmset, om maar een idee te geven. 

We kregen een rondleiding langs alle kleine hobbit huisjes. Ik wist dat de set realistisch gemaakt was, maar het was in nog meer details afgemaakt dan ik had verwacht. Alles in de moestuin was 100% echt, er kwam rook uit de schoorstenen enzovoorts. Er was rekening gehouden met alles! Om de hobbits in de film klein te laten lijken waren de huisjes in verschillende groottes. De huisjes zijn alleen van de buitenkant gemaakt, en niet vanbinnen, die scenes werden in een studio in Wellington opgenomen. 

Vanuit Hamilton zijn we naar Auckland gereden. De rit die normaalgesproken twee uur zou duren duurde daadwerkelijk een hele poos langer. Toen we 5 km van onze bestemming waren reden we in Auckland zo de file in, een ongeluk was gebeurd waardoor de meeste rijbanen waren afgesloten. Auckland is de grootste stad in Nieuw Zeeland met de meeste mensen, en dat was goed te merken. Over die laatste 5 km hebben we nog eens anderhalf uur gedaan. We waren bang dat we te vroeg bij ons hostel aan zouden komen, maar dat was achteraf duidelijk niet nodig. Die middag zijn we de stad in gegaan en hebben we rondgelopen door het centrum, met de vele winkeltjes en restaurantjes. Ook hebben we de iconische toren van Auckland van dichtbij kunnen bekijken. 

Omdat we maar één nachtje in Auckland sliepen reden we de dag erop alweer verder met als bestemming Hahei. Ik wilde hier heel graag heen omdat dit plaatsje zowel dichtbij Hot Water Beach ligt als bij Cathedral Cove, twee plaatsen die ik graag wil bekijken. Het huisje dat we voor de twee nachten geboekt hadden lag vrij afgelegen, buiten het dorpje. Het uitzicht was prachtig! Vanuit de slaapkamers en woonkamer kon je zo de deur openschuiven om op de veranda te komen, met een schitterend uitzicht over de bergen. 'S avonds zijn we naar buiten gegaan om naar de sterren te kijken, en dat was ook zeker de moeite waard. De lucht hier is zo helder, ik had er wel uren naar kunnen kijken! 

De volgende dag konden we eindelijk weer eens uitslapen. 'S middags zouden we naar Hot Water Beach gaan, dus hadden we de ochtend lekker vrij gelaten. Aan het einde van de middag, wanneer het eb was, stonden we op het strand met onze schepjes en emmer. We waren weer eens niet alleen, maar dat was ook niet te verwachten op zo'n iconische plaats in Nieuw Zeeland. Hot Water Beach heet zo omdat op een bepaalde plek op het strand het ondergrondse water heel warm is. Als je een gat graaft komt dit water naar boven en kan je hem gebruiken als een jacuzzi. Tijdens onze eerste poging hadden we duidelijk een verkeerde plek gekozen, want het water dat naar boven kwam was gewoon koud. De tweede poging was al beter, maar nog steeds niet zo warm dat je er comfortabel in kon zitten. Pas bij de derde poging was het raak, en hoe! Het water was zo heet dat je je bijna verbrandde. De emmer kwam hier weer goed van pas, om koud water uit de zee naar onze jacuzzi te dragen. We hebben hier gezeten tot het donker werd, en bijna iedereen al naar huis was gegaan. 

Eenmaal thuis sprongen we gelijk onder de douche en was het ook al snel tijd om te gaan eten. Van al dat graven krijg je wel honger! Daarna leek het mij tijd om het thuisfront maar weer eens een update te geven, dus daarom zit ik nu nog op de bank te typen. Morgen rijden we door naar Rotorua, maar eerst gaan we nog een kijkje nemen bij Cathedral Cove. 

Wat een gek idee dat ik over een week alweer op de bank in Nederland zal zitten. Mijn volgende (en dan waarschijnlijk ook laatste) blog zal ook vanuit Nederland komen. Voor nu hebben we nog 7 dagen om het meeste te halen uit dit land, en die tijd gaan we zo goed mogelijk gebruiken!