Kapiti Island, een fikse klim & een reis door Middle Earth

26 maart 2019 - Waikanae, Nieuw-Zeeland

Lieve lezers, 

Wat vliegt de tijd toch. Voor mijn gevoel begint mijn blog telkens met deze zin, maar zo voelt het echt. Nog geen twee dagen geleden hadden we het er over dat we nog maar zo'n vier weken stage hebben. Een gek idee, want we hebben nog helemaal geen zin om daar te stoppen. Het is beter om er gewoon niet over na te denken en te genieten van ieder mooi moment dat we hier hebben. En dat zijn er nogal wat! 

Na een weekje stage werden we om kwart over 8 verwacht bij de ferry dienst in Paraparaumu. We gingen met alle jaar 8 studenten, een aantal leerkrachten en wat ouders naar Kapiti Island. Omdat Kapiti een beschermd natuurgebied is moesten onze tassen gecontroleerd worden op ongedierte en onze schoenen gedesinfecteerd. Daarnaast werd nog eens benadrukt dat alles wat we mee namen weer mee terug moest, en we niets van het eiland weer mee terug mochten nemen. Met zwemvesten aan mochten we de boot op, omdat we met een vrij grote groep waren pasten we niet allemaal, dus gingen we in twee groepen. Toen we eenmaal allemaal op het eiland waren werd er verteld over de geschiedenis van het eiland, en alle vogels en andere dieren die op het eiland wonen. Kapiti is een roofdier vrij eiland, dat houdt in dat er geen dieren leven die een bedreiging vormen voor alle beschermde diersoorten of planten. Vervolgens gingen we allemaal in groepjes op pad met als doel het hoogste punt van het eiland. Al snel kwamen we er achter dat het pad dat we gingen lopen best wel een uitdaging bleek te zijn. Het had de dagen ervoor best wat geregend, dus het pad was glibberig en daarnaast ook nog eens erg steil. Gelukkig waren we niet de enige die moeite hadden met de klim en konden we aansluiten bij een ander groepje. Onderweg kwamen we een aantal vogels tegen, en hoe hoger we klommen, hoe sprookjesachtiger de omgeving werd. Aan het strand beneden kon je goed om je heen kijken, maar nu was alles mistig, we liepen letterlijk in de wolken! 

P1000422

P1000421

Na een wandeling van ruim anderhalf uur hadden we het hoogste punt bereikt. Er was ons verteld dat je vanaf dit punt soms walvissen of orka's kon zien zwemmen in de zee aan de andere kant van het eiland. Helaas was dit nu niet het geval, we keken tegen een witte muur. De uitkijktoren had nu dus ook niet heel veel nut. 

P1000424

Na een welverdiende lunch was het weer tijd om naar beneden te gaan. Het was absoluut niet mogelijk om via het pad dat we omhoog hadden gelopen weer naar beneden te gaan, maar gelukkig was er een beter begaanbaar pad terug. Ook nu zagen we weer veel mooie vogels, waaronder een kaka, een vogel die erg lijkt op een papegaai. Deze vogels weten maar al te goed waar ze hun eten vandaan moeten halen. Sterker nog, ze stelen het zo uit je hand. De vogel ging zo op het hoofd van een van de kinderen zitten, stal een koekje, en ging het vervolgens in alle rust hoog in de boom opeten. 

P1000426

Beneden aan het strand was er nog tijd om even te zwemmen of gewoon lekker te zitten op het kiezelstrand voordat de boot weer terug ging. Lisanne en ik gingen met de eerste boot terug naar het vasteland. Het was toch wel fijn om te zien dat we niet de enige waren die het zwaar hadden gehad. Kinderen vielen spontaan in slaap, al was dat van korte duur. Ongeveer halverwege hoorde we opeens een schreeuw. Dolfijnen! Een groep dolfijnen zwom met ons mee, surfend op de golven die de boot maakte. Natuurlijk heeft de kapitein een extra rondje gevaren zodat we de dieren zo lang mogelijk konden bewonderen. 

Toen we thuis waren en de tv aanzetten was er op alle zenders breaking news. Er was een aanslag geweest in Christchurch. Scholen waren in lockdown en er was duidelijk paniek. In twee moskeeën waren er schoten gehoord. Later bleek dat het ging om een terroristische aanslag en er hierbij 50 mensen zijn omgekomen, en nog veel meer gewonden. Je verwacht niet dat in zo'n veilig land zoiets kan gebeuren. Het gaat nergens anders meer over op tv en op de radio. Er wordt gepraat over de overleden mensen, maar ook over een verbod op automatische geweren, en wat er gedaan kan worden om zoiets nooit meer mee te hoeven maken. Er worden veel herdenkingsdiensten gehouden in het hele land. Zo werd er onder andere een landelijk moment van stilte gehouden van 10 minuten lang om de overledenen te herdenken. Voor ons is het gek om dit van zo dicht bij mee te maken, al is het aan de andere kant van het land. Het is duidelijk dat dit impact heeft op vrijwel iedereen, en het maakt bij mij een diepe indruk. 

Dat weekend hebben we niet veel gedaan. We hebben vooral genoten van het heerlijke weer. Helaas was er ook wat schoolwerk dat af moest, dus daar moest ook wat tijd voor vrij gemaakt worden. 'S avonds werden we uitgenodigd door de buren om wat te komen drinken en mee te eten. Het zijn ontzettend aardige en behulpzame mensen met twee kleine kinderen. De man is de kok in een van de twee kleine restaurantjes in Waikanae Beach, en hij vertelde over het feestje wat die avond bij de bootclub zou zijn, en of we zin hadden om mee te gaan. Eenmaal daar bleek het een kleinschalig feest te zijn met misschien twintig man in totaal. De avond stond in het teken van Saint Patricks Day, en er waren twee zangers die optraden. Uiteindelijk hebben we het erg naar ons zin gehad! 

In de stageweek die volgde werd er alleen op maandag wat aandacht besteed aan de aanslag op de moskees. Er werd vooral benadrukt dat de kinderen zich geen zorgen hoeven te maken, en dat ze zich veilig moeten kunnen voelen op school. Ook werd er gepraat over de Islam, wat het geloof inhoudt en waar het voor staat. Hierna was de rest van de week in een oogwenk voorbij. 

Op vrijdag besloten we een wandeling te maken die ons was aangeraden door een aantal leerkrachten. Langs de kust van Paraparaumu naar Wellington is een wandelpad van 10 kilometer. De wandeling bestond uit veel trappen, smalle paden en enorme afgronden. Op sommige plekken waren hangbruggen gemaakt om de afstand te overbruggen. Omdat het pad over te toppen van de bergen liep was er vrijwel geen beschutting tegen de zon en dus werd het een warme, stoffige wandeling. Desondanks was het uitzicht prachtig! Ik moet zeggen dat ik best onder de indruk was van al die trappen, en het was een beste uitdaging. Gelukkig liepen we de goede kant op, en waren er meer trappen naar beneden dan omhoog. 

P1000443

P1000452

P1000440P1000456

 Op zaterdag zijn we weer in de auto gestapt en naar het inmiddels vertrouwde Wellington gereden. We hadden 's middags een Lord Of The Rings tour geboekt, maar we wilden eerst nog even de stad zelf in. We waren allebei op zoek naar een mooi aandenken aan ons avontuur hier, en hebben die gevonden in twee mooie ringen. Na een snelle lunch werden we opgehaald door onze tourguide. Al snel bleek dat we de enige twee waren die de tour hadden geboekt, dus kregen we een privé rondleiding. Alhoewel we het in het begin allebei een beetje gek vonden om bij de man in zijn busje te stappen was dat gevoel nergens voor nodig. De tour begon met een reis naar het hoogste punt in Wellington. Hier hadden we uitzicht over de hele stad. Onze gids vertelde ons wat interessante feitjes over de film en wees wat plekken aan die van belang waren geweest tijdens de opnames. 

P1000461

Vervolgens reden we door naar een van de 300 filmlocaties opgenomen in Nieuw Zeeland. We liepen door een bos en op eens stonden we op de plek waar 20 jaar geleden de eerste film was opgenomen. Een gek idee om te bedenken dat hier zo lang geleden acteurs 16 keer van een heuvel af hebben moeten vallen voor de perfecte scene. Het is mij ook wel heel duidelijk geworden dat tijdens het maken van een film alles draait om creatieve oplossingen bedenken voor problemen. Zo heeft bijvoorbeeld een snorkel ervoor gezorgd dat er geen 10000 euro uitgegeven hoefde te worden aan het editen van een scene in de studio. 

P1000465

P1000467

Onze volgende bestemming was de Weta Cave. Dit is de studio waar Lord of the Rings grotendeels is gemaakt tot de film die het nu is. We kregen een rondleiding door de studio, waarbij er verteld werd over het creëren van de wezens die in de film voorkomen, maar ook over hoe de kleding en wapens gemaakt worden. We mochten tijdens deze rondleiding geen foto's maken, om auteursrechten niet te schenden. Na de rondleiding was er nog een film die we konden kijken over de grondleggers van Weta Cave, hoe het geworden is wat het nu is en hoe het maken van films precies in zijn werking gaat. 

Rond half 5 werden we weer afgezet op het punt waar we opgehaald waren. Omdat we het nog wat vroeg vonden om alweer naar huis te gaan zijn we weer langs de haven gelopen. Dat weekend was er een groot festival aan de gang in Wellington, en overal aan het water waren verschillende podiums met artiesten. We konden niet naar binnen, maar de muziek was duidelijk te horen en het was dus ook erg druk in de stad. We hebben bij het restaurantje gegeten waar we de eerste keer in Wellington ook hebben gezeten. 

Op de weg terug naar huis reden we de zonsondergang tegemoet. Het zag er zo mooi uit dat we de auto aan de kant van de weg hebben gezet en hebben genoten van het uitzicht. 

P1000491

Foto’s

4 Reacties

  1. Alette:
    26 maart 2019
    Supergaaf! Wat ontzettend mooi daar!
  2. Marja:
    26 maart 2019
    Wat een geweldige natuur en wat genieten jullie volop en wat laten jullie ons heerlijk meegenieten. Super, dank je wel.
  3. J bos:
    26 maart 2019
    Het is weer een mooie aflevering en zo lezen we jullie belevenissen , die heel boeiend zijn en goed zijn beschreven . En niet te vergeten de mooie foto s .
  4. A.H. Vis:
    27 maart 2019
    Weer met veel interesse jullie belevenissen gelezen! Gaan de opdrachten voor de opleiding volgens plan?Top, dat jullie zoveel mogelijk proberen te zien daar.We zien uit naar de volgende verhalen,groeten en dikke knuffel van ons