De eerste dagen

Lieve lezers

Nadat we bij het vliegtuig opgehaald werden om naar onze huurauto gebracht te worden stonden we voor de receptie om alles te regelen. We moesten ons rijbewijs samen met het internationale rijbewijs laten zien om te mogen rijden. In de map waar ik alle documenten bewaar was op eens geen internationaal rijbewijs meer te vinden. Die had ik natuurlijk in mijn koffer zitten... Gelukkig was het geen probleem, en kon Lisanne als hoofdchauffeur neergezet worden, dit betekende dan wel dat ik niet mocht rijden totdat ik het internationale rijbewijs kon laten zien. Dat was dan maar zo. De jongen achter de balie informeerde ons ook dat ze de GPS die we hadden besteld bij de auto niet meer hadden. Ze hadden wel een alternatief, maar die was 900 dollar, in plaats van de 160 die we voor de oude zouden betalen. Dat gingen we natuurlijk niet doen, we hebben immers ook google maps op de telefoon. Dan vinden we het zelf wel! Nadat we een rondje om de auto hadden gelopen en ook nog wel een aantal extra krasjes en beschadigingen hadden gevonden dan was aangegeven zijn we ingestapt en konden we op pad. Heel spannend, zo links rijden. Wat ons ook direct opviel was dat de wegen veel smaller zijn in NZ dan in NL. Helaas heeft de spiegel dan ook al een klein tikje te verduren gehad. Gelukkig was er geen schade, en ach, we zijn toch all risk verzekerd. 

Toen we aankwamen bij het hostel waar de we nacht in door zouden brengen voordat we naar ons huisje in Waikanae (dit spreek je uit als Wajkanaj) door zouden rijden, moesten we eerst nog een plek vinden om te parkeren voor de nacht. Na een aantal rondjes gereden te hebben is het ons toch gelukt om een parkeergarage te vinden waar we langer dan een paar uur mochten staan. Onze hotelkamer was heel klein. Een stapelbed, een piepklein bureautje en een badkamertje met een wc, wastafel en een douche waar ik moest bukken om er met mijn hoofd onder te passen. Ook de bedden kraakten en piepten erover, maar we waren allebei zo moe dat het ons niet veel uit maakte. Na een korte wandeling door Wellington hebben we avondgegeten met een broodje bij de subway naast het hostel, en daarna was het douchen en naar bed. Gelukkig mocht ik wat spulletjes van Lisanne lenen, want ik had natuurlijk niets bij me. Terwijl ik mijn tas nog eens ondersteboven gooide om mijn telefoonlader te zoeken viel daar zomaar ineens een papiertje uit. Ja hoor... mijn internationale rijbewijs... Stom, die moet ergens tijdens de reis uit mijn map zijn gevallen. Op zich goed nieuws, want nu konden we de volgende dag gelijk even langs de autoverhuurder om mij toe te voegen. 

De volgende ochtend waren we vroeg wakker. Na een snel ontbijtje met een paar granenrepen die Lisanne nog mee had genomen uit Nederland zijn we op pad gegaan. Eerst maar weer terug naar de autoverhuur. Hier zat nu een vrouw achter de balie die mij snel had toegevoegd in het systeem. We hebben haar toch ook nog maar even gevraagd over de GPS, en zij vond het geen probleem om ons alsnog een GPS mee te geven voor de oude prijs. Gelukkig maar, want dit scheelde ons uiteindelijk toch een hoop MB's. Vanuit Wellington was het een uurtje rijden naar Waikanae. Onderweg hebben we al een heleboel mooie dingen gezien. Wat ons ook opviel was dat het hier bergachtiger was dan we hadden verwacht. 

Al snel kwamen we aan bij ons huisje. We hadden via de mail een code gekregen om de sleutel uit een kastje te kunnen halen. Absoluut een prima plek om te vertoeven de aankomende tijd. Een ruime woonkamer, een keukentje met alles erop en eraan (helaas zonder vaatwasser), een badkamer met een douche waar ik gelukkig wel onder pas en twee slaapkamers. De eerste slaapkamer is op de benedenverdieping. Deze stond helemaal vol gebouwd met bedden. Een stapelbed, en nog een ander bed ernaast, waardoor je er bijna niet meer kon lopen. Daarom hebben we maar direct het losse bed naar de woonkamer verhuisd. Boven is een wat grotere slaapkamer, met een tweepersoons bed en een klein vouwbed ernaast. Wel is het hier ontzettend warm, nog warmer dan het beneden al is. Omdat ik beneden klem lag in bed, slaap ik boven en lisanne beneden. Verder hebben we een hele grote tuin met een veranda waar we lekker buiten kunnen zitten. 

Nadat we de verdeling rond was werd het tijd om boodschappen te gaan doen. Ik wilde ondertussen ook nog wel wat nieuwe kleren, want ik liep nu al vanaf maandag in dezelfde broek en shirt (het was toen donderdag). Dus eerst maar boodschappen doen in Paraparaumu (we zijn er nog steeds niet helemaal over uit hoe je dit nou precies uitspreekt, maar het wordt ook wel simpelweg Pram genoemd). We Pak 'n Save waar we naartoe zijn gegaan was echt enorm. Alles wat je kon bedenken qua eten was daar wel te vinden. Dit schijnt ook de allergoedkoopste supermarkt te zijn, dus ook dat was mooi meegenomen. Hierna zijn we naar een warenhuis gegaan om voor mij wat shirts, ondergoed, en een broek te kopen. Ook heb ik nieuwe slippers gekocht en een paar schoenen, want ik kon niet wachten om die warme bergschoenen uit te doen. Van de verzekering krijg ik sowieso 150 euro vergoeding voor de vertraging van mijn koffer, dus met een beetje geluk kan ik de meeste kosten declareren. Vervolgens zijn we nog bij de bank langsgegaan. We wilden namelijk een bankrekening openen hier, zodat we niet telkens extra kosten hoeven te betalen als we iets pinnen, of overmaken naar bijvoorbeeld Karen (onze huiseigenaar). Helaas hadden we geen geldige verklaring van de plek waar we woonden, dus ging dat nog even niet door. Hopelijk wil Karen ons een goed contract opsturen, zodat het wel mogelijk is. 

We leefden nu al de hele dag op een paar graanrepen, dus we hadden allebei wel zin in wat te eten en wat te drinken. In het winkelcentrum vonden we een Mc Donalds, precies waar we zin in hadden!  Na onze lunch (rond een uur of 4...) zijn we weer naar huis gegaan. Bij de achterdeur lag zomaar een verassing op mij te wachten. Een rode roos! Voor valentijnsdag heeft hij geregeld dat een bloemist hier uit de buurt een bloemetje langs kwam brengen. Superlief! Die staat nu te pronken op tafel in de kamer, in de mooiste maatbeker die ik kon vinden (we hebben geen vazen). 

Nadat ik snel mijn oude kleren had ingewisseld voor nieuwe, frisse en vooral wat minder warme kleren vond ik het nu wel eens tijd om contact op te gaan nemen met emirates over mijn koffer. Helaas waren ze telefonisch niet meer bereikbaar, maar ik kon wel met ze chatten. Nadat ik het referentienummer op had gegeven ging er iemand voor mij op zoek naar informatie. Wat bleek, mijn koffer was twee uur geleden aangekomen in Wellington! Hij was inderdaad achtergebleven in Melbourne, en was met de eerste vlucht waar ruimte over was meegevlogen. Een koerier zou de koffer bij mij thuis af komen leveren. En nog geen twee uur later stond hij daar al. Wat was ik blij! 

Vrijdag hebben we na het ontbijt onze school gebeld om te kijken wanneer we langs konden komen. We kregen Lynda aan de lijn, die ook contact met ons heeft gehad de afgelopen maanden via de mail. Aankomende maandag gaan we langs om kennis te maken en krijgen we te horen voor welke klas komen te staan. Hierna hebben we de buurt een beetje verkend. Na een korte wandeling van twee minuten waren we al op het strand. Super weids en mooi helder blauw water. Ook het eiland Kapiti dat vlak voor de kustlijn ligt is ontzettend mooi, en veel groter dan we hadden verwacht. Met een beetje geluk kunnen we nog een tour boeken om hier een dagje naartoe te kunnen. 

Ook hebben we een stukje door Waikanae Beach zelf gelopen. Alleen de straten en huizen doen al denken aan die typisch Amerikaanse wijken. Na een fijne wandeling hebben we thuis weer geluncht.

 De buurman was toevallig ook buiten en sprak ons aan. Hij heeft ons gelijk uitgenodigd om binnenkort iets te komen drinken en zijn vrouw en kinderen te ontmoeten. Ook konden we altijd bij hem terecht als we iets nodig hadden. Heel vriendelijk, en ook zijn labrador Coco was erg lief. Wat later op de dag hadden we toch nog steeds wel zin om iets te ondernemen, dus zijn we in de auto gestapt en naar het centrum van Waikanae gereden. Helaas bleek dat de meeste winkeltjes al gesloten waren. Alles gaat hier rond 4 uur al dicht. We vonden hier zelfs een kleine Nederlandse bakker, genaamd Little Rotterdam. We bedachten direct dat het wel heel leuk zou zijn om maandag wat lekkers van hier mee te nemen naar school als bedankje dat we daar terecht konden. Omdat alles dicht was waren we al wel snel uitgekeken hier en zijn we vrij vlot weer naar huis gegaan. Ook nu was er weer een verassing die op ons wachtte. Er liep zomaar een konijn in de tuin. De buurvrouw die buiten stond zag ons kijken en legde uit dat het een konijn van iemand uit de straat was die ooit ontsnapt is. Nu hupst Cindy vrolijk rond in de buurt, en iedereen geeft hem wat te eten en drinken. Toch wel leuk, nu hebben we toch nog een huisdier. 

Morgen willen we naar het Nga Manu Nature Reserve. Dit is vlak bij Waikanae en hopelijk kunnen we daar zelfs een kiwi spotten. Zondag komt een vriendin van Lisanne even langs, zij reist al een poos in haar eentje door Nieuw Zeeland, binnenkort gaat ze weer naar huis, dus dat past precies. 

Ik had jullie ook nog foto's van de vlucht beloofd, dus bij deze: