Ruig water & het begin van de vakantie

Lieve lezers, 

Het is zo ver! Onze vakantie is begonnen, en hoe! Na een rustig weekje stage hadden we op vrijdag het huis schoon en onze koffers gepakt. Met de auto ingepakt en met een volle tank zijn we naar Wellington gereden. We waren wat aan de vroege kant, dus moesten we nog even wachten voordat we aan boord mochten. Het regende gestaag, en er stond een flinke wind. Toch waren we niet bezorgd, want de boot die al klaar lag was enorm. Iets later dan gepland mochten we de boot op, en nadat we veilig geparkeerd stonden liepen we naar boven. Er was een grote lounge ruimte en verschillende restaurantjes. Omdat we nog niets hadden gegeten sinds het ontbijt besloten we eerst maar te gaan lunchen. Ik had fish and chips, en Lisanne een hamburger met friet. Ondertussen was de boot al aan het varen, en we waren verbaasd hoe veel plek er nog was op de boot. We waren de haven nog niet uit, en de boot begon al behoorlijk op en neer te gaan. Over de radio kregen we te horen dat dit nog maar het begin was, en dat we allemaal moesten blijven zitten tenzij het echt niet anders kon. Een paar minuten later kwamen er twee bemanningsleden langs om zakjes uit te delen en bekertjes met ijsklontjes. Borden en glazen vielen overal op de grond en we hadden nu echt spijt van onze lunch. Ik voelde mij al niet heel goed, maar Lisanne had het nog zwaarder. We besloten om toch maar te proberen om zo ver mogelijk naar de achterkant van het schip te lopen. Dit was een hele uitdaging, omdat je je om de zoveel seconden aan een railing of ander object vast moest houden. Na een uurtje was het ergste gelukkig voorbij en konden we een beetje bijkomen. Vanwege het slechte weer hadden we wel een uur vertraging opgelopen. Uiteindelijk kwamen we na een tocht van iets meer dan 4 uur aan in Picton. Ons hotel voor de aankomende twee nachten was een stuk beter dan we hadden verwacht. Een nette kamer, en zelfs een eigen badkamer die alleen deelden met onze buren. 

De volgende dag waren we vroeg opgestaan omdat we dolfijnen gingen spotten! In de mail stond dat we ons om half 9 moesten melden. Omdat wij als echte Nederlanders zo punctueel zijn, stonden we er keurig om kwart over 8. Wat gek was, was dat alles compleet uitgestorven was. Alles stond nog binnen, maar er was wel een deur die op een kier stond. De vrouw binnen was duidelijk erg verbaasd dat er al mensen waren. Ze keek voor ons in de computer, en vertelde ons dat er geen tocht was gepland in de ochtend. Maar wij hadden toch echt een ticket, en ook al betaald... Ze keek nog eens goed, en toen bleek dat we in de middag ingepland stonden. Gelukkig dus wel iets geboekt, maar wel jammer dat we hier nou zo vroeg voor op waren gestaan. Omdat we nu behoorlijk wat tijd over hadden zijn we maar naar de markt gelopen die we toevallig op de heenweg hadden gezien, en hebben we wat boodschappen gedaan voor die avond. 

De tour zelf was heerlijk! Het was niet erg warm, maar wel zonnig en je kon heel ver kijken. Al snel hadden we onze eerst dieren in het oog. Zeehonden! Ze lagen heerlijk in het zonnetje op een rots, en wij konden met onze boot heel dichtbij komen. 

Na wat andere pauzes voor verschillende vogelsoorten zagen we iets anders moois. Dolfijnen, en niet een paar, maar een groep van misschien wel 80 stuks. En als dat niet gaaf genoeg was, hadden ze ook nog eens jongen. De dolfijnen waren heel nieuwsgierig en zwommen overal om de boot heen. Zelfs de moeders met jongen kwamen even gedag zeggen. Ze waren duidelijk in een goede bui, want ze sprongen zelfs uit het water omhoog. Wat was dat gaaf om te zien! Als het goed is staat er op mijn blog ook een filmpje van de dolfijnen. 

We kwamen aan bij het eiland waar we met de groep naar boven zijn geklommen voor een prachtig uitzicht over het Zuidereiland. Sterker nog, we konden zo ver kijken dat we zelf Kapiti eiland konden zien liggen. 

Toen we weer naar beneden klommen bleek dat we bezoek hadden. Een grote zeehond die lekker lag af te koelen in het water toonde interesse in ons en de boot. Daarom kwam hij heerlijk dobberend eens een kijkje nemen. Wat zijn dat toch leuke, en sierlijke beesten in het water! 

De weg terug was een fijne boottocht, we gingen volle kracht vooruit terug naar Picton. De catamaran had twee grote motoren, dus we hadden een behoorlijke vaart. Het uitzicht was geweldig, en we kregen ook nog warme chocolademelk en wat te eten toe. Al met al was dit het wachten wel waard. 

De volgende dag reden we door vanuit Picton naar Christchurch. Het was ons al eens eerder opgevallen, maar nu werd het nog maar eens duidelijk gemaakt. Er zijn hier maar weinig wegen, en dat betekent weinig kruispunten. Zo hebben we tijdens onze bijna 5 uur durende trip naar Christchurch (voornamelijk door heel veel wegwerkzaamheden) maar 1 of 2 kruispunten gezien, en dan moet je soms dus gewoon 280 km achter elkaar rechtdoor... 

In Christchurch overnachtten we bij Jucy Snooze. Dit is een hotel vlak bij het vliegveld van Christchurch, waar je je eigen pod hebt om in te overnachten. Het viel mij helemaal niet tegen. Ik had verwacht dat ik moeite zou hebben met de lengte van de bedden, maar dat was geen enkel probleem, en in de pod zelf was je van alle gemakken voorzien. Een lampje, usb laders, airco en je had je eigen rolgordijn dat je dicht kon doen voor 's nachts. Zelfs het trapje op en af ging zonder moeite. 

We zijn die avond zelf Christchurch ingegaan. Helaas waren veel winkels al gesloten, en de restaurantjes waren nog niet echt op gang gekomen. We zijn door de stad zelf gelopen, en het viel ons meteen op dat de stad nog heel veel sporen heeft van de aardbeving in 2011. Gebouwen staan overal nog in de steigers, en de kathedraal in het midden van de stad is ook gedeeltelijk verwoest. 

Daar komt dan nog eens bij dat de aanslag kort geleden hier plaats had gevonden. Bij de botanische tuinen lagen nog veel bloemen, briefjes en allerlei andere betogingen voor de slachtoffers. Op het nieuws is bijna dagelijks nog wel wat te horen over de aanslag, en er worden ook nog steeds bloemen neergelegd. De bloemenhaag is al lang niet meer zo breed als hij was, maar wel nog steeds zeker 100 meter lang. 

Al met al was het leuk dat we nu kunnen zeggen dat we Christchurch hebben gezien, maar ik was persoonlijk niet heel erg onder de indruk. Ik ben blij dat we de volgende dag door zijn gereden, want er stonden weer nieuwe activiteiten op het programma. Namelijk; Alpaca's knuffelen in Fairlie! Na een trip van iets meer dan 2 uur kwamen we aan bij ons bijzonder oudbollige, maar nette huisje voor de aankomende twee nachten.

De alpaca farm was op loopafstand van ons huisje, dus nadat we onze spullen veilig hadden achtergelaten gingen we op pad. Eenmaal daar aangekomen konden we eerst nog een paar minuten van het zonnetje genieten voordat we mee mochten lopen met een van de werknemers. We kregen hier allemaal een paar rubber laarzen en daarna gingen we mee om de dieren te knuffelen en te voeren. Het was een super leuke ervaring! 

Die avond hebben we ons vermaakt met de spelletjes die in ons huisje lagen, maar we zijn niet te laat naar bed gegaan. De volgende dag moesten we namelijk weer vroeg opstaan om op tijd te zijn bij de stallen in Lake Tekapo. We gaan paardrijden! We hadden er allebei ontzettend veel zin in. Lisanne heeft nog niet veel ervaring, maar gelukkig vond ze het wel leuk om met mij mee te gaan. Ik zelf had het rijden erg gemist. Wat is het fijn om na zo'n tijd weer op te kunnen stappen, ik denk niet dat ik sinds ik heb leren paardrijden ooit zo lang niet gereden heb. We hebben een rit gemaakt van twee uur, door de vallei naar de top van een berg, en dan langs lake Tekapo weer terug. Het zonnetje maakte dat het heerlijk weer was voor een rit. We hebben tot nu toe sowieso erg veel geluk met het weer. We konden niet hard, want de paden waren smal en er lagen veel stenen. In Nederland hadden we met onze paarden niet over zo'n pad gedurfd, maar deze paarden keken nergens van op of om. Mijn paard heette Tommy, hij was een oud racepaard die na een blessure niet meer mee kon doen in races, daarom mag hij de rest van zijn leven oud worden op deze plek. Lisanne zat op Blue, een lief paard dat heel geduldig was, en vooral heel voorzichtig tijdens afdalingen. 

Het uitzicht was ontzettend mooi en ook nog wel gevarieerd. In de vallei keek je uit over de grasvlaktes, met in de verte de bergen. Hoe hoger we klommen, hoe verder je kon kijken. Toen het meer in zicht kwam werd het uitzicht helemaal prachtig. Het blauwe water steekt heel goed af tegen de achtergrond van de bergen. 

De terugweg langs het meer was ook erg mooi om te rijden. Er waren heel wat steile paadjes naar beneden, maar de paarden wisten duidelijk waar ze mee bezig waren. 

Vooraan staat mijn paard Tommy, en op de achtergrond staat Lisanne's paard Blue. Wat hebben ze zich goed gedragen en we zijn een mooie ervaring rijker dankzij hen. 

Morgen rijden we door naar Arrowtown. Hier hebben we ook weer genoeg spannende dingen gepland staan, hopelijk blijft het weer net zo goed meewerken als dat het tot nu toe heeft gedaan. Ik kijk er in ieder geval erg naar uit!